Πάρκινσον: Ο διάδρομος είναι η καλύτερη μορφή άσκησης

Η νόσος του Πάρκινσον πλήττει περίπου 1 εκατομμύριο ανθρώπους στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά. Οι περισσότεροι άνθρωποι αρχίζουν να εμφανίζουν συμπτώματα στα τέλη της πεντηκοστής ηλικίας τους ή στις αρχές της εξηκοστής, παρόλο που μπορεί να συμβεί και σε μικρότερη ηλικία. Η νόσος του Πάρκινσον επηρεάζει την ικανότητα του εγκεφάλου να παράγει τον νευροδιαβιβαστή ντοπαμίνη, ή νευροδιαβιβαστών που εμπλέκονται στην επικοινωνία μεταξύ των εγκεφαλικών κυττάρων για τον έλεγχο των κινήσεων. Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν τρέμουλο, μυϊκή ακαμψία, βραδυκινησία. Υπάρχουν επίσης μη κινητικά συμπτώματα, όπως, διαταραχές του ύπνου και καταθλιπτική διάθεση.

Ερευνητές της Ιατρικής σχολής του Πανεπιστημίου Maryland σε συνεργασία με το ιατρικό κέντρο της Βαλτιμόρης των ΗΠΑ διαπίστωσαν ότι οι ασθενείς με τη νόσο του Πάρκινσον που περπάτησαν στο δαπεδοεργόμετρο σε μια άνετη για εκείνους ταχύτητα για μεγάλο χρονικό διάστημα (χαμηλής έντασης άσκηση) βελτίωσαν την ικανότητά τους για περπάτημα με τα πόδια περισσότερο από τους ασθενείς που περπάτησαν για λιγότερο χρονικό διάστημα, αλλά με αυξημένη ταχύτητα και κλίση στο διάδρομο (υψηλότερη ένταση άσκηση).

Οι ερευνητές βρήκαν επίσης οφέλη με τη χρησιμοποίηση των διατάσεων και τις ασκήσεις με βάρη.

Τα αποτελέσματα της μελέτης παρουσιάστηκαν στις 12 Απριλίου στην 63η ετήσια συνεδρίαση της Αμερικανικής Ακαδημίας Νευρολογίας που διεξήχθη στη Χονολουλού.

‘Η μελέτη, μας έδειξε ότι η χαμηλής έντασης άσκηση που πραγματοποιείται για 50 λεπτά τρεις φορές την εβδομάδα ήταν η πλέον επωφελής στη συμβολή των συμμετεχόντων στη βελτίωση της κινητικότητάς τους.

Η δυσκολία στο βάδισμα είναι η κύρια αιτία αναπηρίας στη νόσο του Parkinson. Τα αποτελέσματα αυτά δείχνουν ότι η άσκηση στα άτομα με τη νόσο του Πάρκινσον μπορεί να κάνει τη διαφορά στη λειτουργία του βαδίσματός τους. Η άσκηση μπορεί, πράγματι, να καθυστερήσει τη δυσλειτουργία αυτή και να βοηθήσει στη διατήρηση της αυτόνομης κινητικότητας των ασθενών’, λέει η διδάκτωρ Ιατρικής, καθηγήτρια Νευρολογίας, Lisa Shulman, στο Πανεπιστήμιο του Maryland στην Ιατρική σχολή.

‘Πολλοί ασθενείς μας ρώτησαν ποιο είδος άσκησης πρέπει να κάνουν. Τώρα μπορούμε να τους πούμε ότι με βάση την έρευνά μας το χαμηλής έντασης περπάτημα, το οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι με νόσο του Πάρκινσον μπορεί να κάνουν σε συνδυασμό με διατάσεις και ασκήσεις αντίστασης (βάρη) μπορεί να είναι η καλύτερη επιλογή’, προσθέτει ο Dr Shulman, ο οποίος είναι επίσης συνδιευθυντής του Κέντρου Διαταραχών της Νόσου του Πάρκινσον στο Πανεπιστημίου του Μέριλαντ.

Η μελέτη συνέκρινε 67 ανθρώπους με νόσο του Parkinson οι οποίοι τυχαιοποιήθηκαν σε μία από τις τρεις ομάδες άσκησης: περπάτημα σε διάδρομο σε χαμηλή ένταση για 50 λεπτά, μεγαλύτερης έντασης άσκηση στο δαπεδοεργόμετρο για τη βελτίωση της καρδιαγγειακής φυσικής κατάστασης για 30 λεπτά, και χρήση βαρών (ασκήσεις για την ενδυνάμωση των τετρακέφαλων και δικεφάλων μυών του ποδιού) και διατατικές ασκήσεις για τη βελτίωση της δύναμης των μυών και το εύρος της κίνησής τους. Οι συμμετέχοντες ασκούνταν τρεις φορές την εβδομάδα για τρεις μήνες, υπό την εποπτεία εργοφυσιολόγου.

‘Είδαμε θετικά αποτελέσματα και με τα τρία είδη άσκησης, αλλά και η χαμηλής έντασης άσκηση έδωσε τα καλύτερα αποτελέσματα στη βελτίωση του βαδίσματος και στην κινητικότητα’, προσθέτει ο Dr Shulman. Για να διατηρήσουν την καλύτερη δυνατή ποιότητα ζωής, τα άτομα με την νόσο του Πάρκινσον θα πρέπει να συμβουλευτούν τους ειδικούς σχετικά με το είδος άσκησης που θα τους ωφελήσει μακροπρόθεσμα.

 

Νέες έρευνες συνδέουν τον διαβήτη με το Πάρκινσον

Οι άνθρωποι με διαβήτη μπορεί να έχουν αυξημένο κίνδυνο να νοσήσουν από Πάρκινσον και μάλιστα σε νεαρή, σχετικά, ηλικία, σύμφωνα με νέα μελέτη.

H μελέτη δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Diabetes Care». Ωστόσο, ούτε αυτή η έρευνα ούτε παλαιότερες αποδεικνύουν ότι ο διαβήτης από μόνος του αυξάνει τον κίνδυνο ενός ατόμου να παρουσιάσει τη νόσο του Πάρκινσον.
Αντίθετα, οι ερευνητές υποπτεύονται ότι είναι πιο πιθανό ο διαβήτης και το Πάρκινσον να εμφανίζονται λόγω κάποιων κοινών οργανικών παραγόντων.
Η νέα μελέτη εξέτασε τα μέτρα ασφάλισης υγείας περισσότερων του ενός εκατομμυρίου ενηλίκων στην Ταϊβάν, συμπεριλαμβανομένων 600.000 ανθρώπων με διαβήτη.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι άνθρωποι που είχαν διαβήτη πάνω από εννέα χρόνια είχαν περισσότερες πιθανότητες να διαγνωστούν με νόσο του Πάρκινσον. Συγκεκριμένα, διαγιγνώσκονται με Πάρκινσον 3,6 περιπτώσεις ανά 10.000 ανθρώπους κάθε χρόνο, έναντι 2,1 ανά 10.000 στους ανθρώπους χωρίς διαβήτη.
Όταν οι ερευνητές συνυπολόγισαν παράγοντες όπως η ηλικία, το φύλο και κάποιες προϋποθέσεις υγείας, διαπίστωσαν ότι ο διαβήτης εξακολουθούσε να συνδέεται με αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης Πάρκινσον, ιδιαίτερα σε νεαρή ηλικία.
Μεταξύ των γυναικών που βρίσκονται ηλικιακά στη δεκαετία των 40 και των 50 ετών, όσες είχαν διαβήτη είχαν διπλάσιο κίνδυνο να εμφανίσουν Πάρκινσον από τις υπόλοιπες. Το ίδιο συμβαίνει μεταξύ των ανδρών που βρίσκονται ηλικιακά στη δεκαετία των 20 και των 30 ετών.
Κατά μέσο όρο, οι άνθρωποι διαγνώσκονται με Πάρκινσον γύρω στην ηλικία των 60 χρόνων.
«Τα ευρήματά μας δείχνουν κάποια σχέση μεταξύ διαβήτη και πρώιμης εκδήλωσης της νόσου του Πάρκινσον», δήλωσαν οι δρες Σουν και Λι, από το ChengKungUniversityτης Ταϊβάν. «Όμως, ακόμη δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι ο διαβήτης -μόνο- ευθύνεται γι’ αυτό. Και δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι, γιατί η τρέχουσα μελέτη είχε περιορισμένες πληροφορίες. Για παράδειγμα, δεν διαθέτουμε πληροφορίες για μερικούς από τους γνωστούς παράγοντες κινδύνου της νόσου Πάρκινσον, όπως η έκθεση σε φυτοφάρμακα».
Οι ερευνητές εικάζουν ότι η σύνδεση του διαβήτη με το Πάρκινσον ίσως οφείλεται σε ορισμένες κοινούς βιολογικούς μηχανισμούς που συμβάλλουν στις δύο αυτές ασθένειες. Αλλά ακόμη και αν οι άνθρωποι με διαβήτη έχουν σχετικά αυξημένο κίνδυνο για νόσο του Πάρκινσον, τα ποσοστά είναι χαμηλά, τόνισαν οι ερευνητές.

Έρευνα ρίχνει φως στα αίτια του Πάρκινσον

Οι γονιδιακές μεταλλάξεις που συνδέονται με την κληρονομική νόσο Πάρκινσον φαίνεται να σχετίζονται και με την πιο συνήθη μορφή της νόσου που πλήττει άτομα χωρίς οικογενειακό ιστορικό της νόσου, σύμφωνα με τα ευρήματα μιας νέας μελέτης.

Η μεγαλύτερη στο είδος της γενετική μελέτη του Πάρκινσον, που δημοσιεύθηκε online στο επιστημονικό περιοδικό Nature Genetics, επιβεβαιώνει ότι ο κίνδυνος ανάπτυξης της νόσου αυξάνεται από μεταλλάξεις στο γονίδιο α-synuclein και τη σχετιζόμενη με τους μικροσωληνίσκους πρωτεΐνη τ (tau).

«Η καλύτερη κατανόηση των υποκείμενων γενετικών μεταβλητών που συμμετέχουν στην εξέλιξη της νευρολογικής αυτής διαταραχής μάς προσφέρει πολύτιμες πληροφορίες σχετικά με τα αίτια και τη βιολογία της νόσου», δήλωσε ο Andrew B. Singleton, διευθυντής του εργαστηρίου νευρογενετικής στο Εθνικό Ινστιτούτο Γήρανσης των ΗΠΑ και ένας από τους κύριους ερευνητές της μελέτης.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, η  διευρυμένη αυτή κατανόηση των γενετικών παραγόντων που συνδέονται με τη νόσο μπορεί να οδηγήσει στο μέλλον στην ανάπτυξη στρατηγικών που θα μπορούν να επιβραδύνουν ή ακόμη και να αποτρέψουν την ανάπτυξη της νόσου.

Η κατάθλιψη οιωνός για το Πάρκινσον

Η καταθλιπτική συμπεριφορά σχετίζεται με το Πάρκινσον, σύμφωνα με νέα έρευνα που διεξήχθη από επιστημονική ομάδα του πανεπιστημίου της Μινεσότα. Πιο συγκεκριμένα, οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι η θεραπευτική αγωγή που ακολουθούν άτομα που πάσχουν από κατάθλιψη αυξάνει τις πιθανότητες για την εκδήλωση Πάρκινσον μέσα στα επόμενα δυο χρόνια.

Παρά το γεγονός ότι πολλές επιστημονικές μελέτες παρουσίασαν στοιχεία που συσχετίζουν τα συμπτώματα της κατάθλιψης με την ασθένεια του Πάρκινσον, δεν κατάφεραν να ξεκαθαρίσουν αν επρόκειτο για σχέση αιτίας αιτιατού ή αν ευθυνόταν κάποιος ανεξάρτητος παράγοντας.

Για τις ανάγκες της νέας έρευνας, οι επιστήμονες εξέτασαν 999 εθελοντές που έπασχαν από Πάρκισον και τους οποίους κατάφεραν να εντοπίσουν μέσω ιατρικών αρχείων της περιόδου 1995 – 2001. Όπως αποδείχτηκε, οι εθελοντές που στο παρελθόν είχαν ακολουθήσει φαρμακευτική αγωγή για την κατάθλιψη παρουσίαζαν αυξημένες πιθανότητες για Πάρκινσον, σε αντίθεση με εκείνους που δεν έπασχαν ποτέ από κατάθλιψη.

Έπειτα από εντατική ερευνητική μελέτη οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι οι πιθανότητες για Πάρκινσον ήταν ακόμα μεγαλύτερες για τα άτομα στα οποία είχαν χορηγηθεί αντικαταθλιπτικά χάπια τα προηγούμενα δυο χρόνια. Σύμφωνα με τον επικεφαλής της έρευνας, δρ. Αλόνσο, τα άτομα που παρουσιάζουν συμπτώματα κατάθλιψης εμφανίζοντας ταυτόχρονα κινητικά προβλήματα, θα πρέπει να υποβληθούν σε περαιτέρω εξετάσεις δεδομένου ότι έχουν εμφανίσει τα πρώτα σημάδια της ασθένειας Πάρκινσον.

Τα πέντε γονίδια του Πάρκινσον

Πέντε μεταλλαγμένα γονίδια συνδέονται με αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης Πάρκινσον. Οι άνθρωποι ευρωπαϊκής και ιαπωνικής καταγωγής, οι οποίοι έχουν μεταλλαγμένες παραλλαγές πέντε γονιδίων, αντιμετωπίζουν αυξημένο κίνδυνο να παρουσιάσουν την ασθένεια Πάρκινσον, σύμφωνα με δύο μεγάλες ανεξάρτητες επιστημονικές έρευνες, μια αμερικανική και μια ιαπωνική.

Οι δύο μελέτες, οι οποίες δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Nature Genetics», μελέτησαν πάνω από 25.000 άτομα και είναι οι μεγαλύτερες που έχουν γίνει μέχρι σήμερα, με στόχο να ανακαλύψουν γονίδια υπεύθυνα για το Πάρκινσον, σύμφωνα με το πρακτορείο Reuters. Η μια μελέτη, με επικεφαλής τον Τατσούσι Τόντα του πανεπιστημίου Κόμπε, η οποία σύγκρινε τα γονίδια 2.011 ατόμων με Πάρκινσον και 18.381 ατόμων χωρίς την ασθένεια, διαπίστωσε ότι όσοι έπασχαν από τη νόσο, διέθεταν συγκεκριμένες παραλλαγές των γονιδίων PARK16, BST1, SNCA και LRRK2. Η δεύτερη έρευνα, υπό τον Άντριου Σίνγκλετον του εργαστηρίου νευρογενετικής των Εθνικών Ινστιτούτων Υγείας των ΗΠΑ, ανέλυσε τα γονίδια άνω των 5.000 ασθενών με Πάρκινσον, που έχουν ευρωπαϊκή καταγωγή, και διαπίστωσε ότι υπάρχει στενή σχέση ανάμεσα στη νόσο και σε δύο παραλλαγές των γονιδίων PARK16 (που εντοπίστηκε και στην ιαπωνική μελέτη) και MAPT. Στη συνέχεια, οι δύο επιστημονικές ομάδες σύγκριναν τα δεδομένα τους και βρήκαν ότι οι γονιδιακές παραλλαγές PARK16, SNCA και LRRK2 αυξάνουν τον κίνδυνο εμφάνισης Πάρκινσον τόσο στα άτομα ευρωπαϊκής όσο και ιαπωνικής καταγωγής, ενώ οι γονιδιακές παραλλαγές BST1 και MAPT αφορούν μόνο τα άτομα ιαπωνικής καταγωγής (στην πρώτη περίπτωση) ή ευρωπαϊκής (στη δεύτερη).

Οι προηγούμενες γενετικές έρευνες πάνω στο Πάρκινσον υστερούσαν από άποψη εύρους και λεπτομερούς ανάλυσης του γονιδιώματος. Οι δύο νέες έρευνες, όπως ανακοίνωσαν οι επιστήμονες, επιτρέπουν πλέον την καλύτερη κατανόηση των γενετικών αιτιών της ασθένειας και της βιολογίας της, κάτι που, όπως είπαν, προσφέρει την ελπίδα ότι «μια μέρα θα έχουμε τις στρατηγικές για να καθυστερήσουμε ή και να εμποδίσουμε την ανάπτυξη του Πάρκινσον». Το Πάρκινσον είναι μια νευρο-εκφυλιστική ασθένεια που επηρεάζει το 1% έως 2% των ατόμων άνω των 65 ετών. Χαρακτηρίζεται από τρέμουλο, αργό και ασταθές βάδισμα, μυϊκή ακαμψία και έλλειψη ισορροπίας. Οι σημερινές φαρμακευτικές θεραπείες αμβλύνουν τα συμπτώματα, όμως δεν μπορούν να σταματήσουν την εξέλιξη της ασθένειας.

Πάρκινσον και κληρονομικότητα

Πρόκειται για μία νόσο που οφείλεται σε δυσλειτουργία των βασικών γαγγλίων του εγκεφάλου και εκδηλώνεται με δυσχέρεια κινητικότητας (βραδυκινησία), δυσκαμψία και τρόμο. Η θεραπευτική αγωγή βασίζεται σε φάρμακα που ενισχύουν ή μιμούνται τη δράση του νευροδιαβιβαστή ντοπαμίνη.

Η αιτιολογία της νόσου στης περισσότερες περιπτώσεις παραμένει άγνωστη. Σε μικρό ποσοστό ασθενών υπάρχει κληρονομικότητα (οικογενής N. Parkinson).

H Nόσος Parkinson οφείλεται στην έλλειψη ενός νευροδιαβιβαστή του ΚΝΣ που ονομάζεται ντοπαμίνη. Η ντοπαμίνη (DΑ) συντίθεται και απελευθερώνεται από τους νευρώνες ενός ανατομικού σχηματισμού του ΚΝΣ που ονομάζεται μέλαινα ουσία. Όταν οι νευρώνες αυτοί εκφυλίζονται ή βλάπτονται από οποιοδήποτε αίτιο (π.χ. ΑΕΕ ή ιδιοπαθές), η έλλειψη της DΑ προκαλεί την δυσλειτουργία του εξωπυραμιδικού κινητικού συστήματος με αποτέλεσμα βραδυκινησία, δυσκαμψία και τρόμο.

Ο ασθενής που πάσχει από τη Νόσο του Parkinson παρουσιάζεται με γενικευμένη δυσχέρεια κινητικότητας η οποία είναι χαρακτηριστική και από την έκφραση του προσώπου του (αμιμία). Η δυσχέρεια αυτή είναι ιδιαίτερα εμφανής κατά την έναρξη των κινήσεων. Χαρακτηριστικό είναι το βάδισμα του ασθενούς που γίνεται με μικρά και συρτά βήματα, ενώ το σώμα του τείνει να κάμπτεται προς τα εμπρός. Ο μυϊκός τόνος είναι αυξημένος, ενώ, συνυπάρχει χαρακτηριστικός τρόμος ο οποίος μπορεί να έχει ασύμμετρη κατανομή (δηλ. ένα χέρι να τρέμει περισσότερο από το άλλο). Επίσης, η ισορροπία του ασθενούς σε όρθια στάση είναι διαταραγμένη και υπάρχει κίνδυνος πτώσης κυρίως κατά τις στροφές.

Η διάγνωση είναι κατ’ εξοχήν κλινική και βασίζεται σε μία λεπτομερή νευρολογική εξέταση και στο ατομικό ιστορικό του ασθενούς. Επίσης, είναι απαραίτητη η διερεύνηση των αιτίων που θα μπορούσαν να προκαλέσουν βλάβη των βασικών γαγγλίων κυρίως με απεικονιστικές μεθόδους π.χ. ΑΤΕ (Αξονική Τομογραφία Εγκεφάλου), ΜΤΕ (Μαγνητική Τομογραφία Εγκεφάλου).

Η διαφορική διάγνωση γίνεται με τις κάτωθι παθολογικές καταστάσεις που δίνουν συμπτωματολογία από το εξωπυραμιδικό σύστημα: Αγγειακός παρκισονισμός. Στους ασθενείς αυτούς η βλάβη των βασικών γαγγλίων οφείλεται σε πολύ μικρά ή μεγαλύτερα έμφρακτα αγγειακής αιτιολογίας (ΑΕΕ). Προϊούσα υπερπυρηνική παράλυση (PSP), πολυσυστηματική ατροφία (MSA), φλοιο-βασική γαγγλιακή εκφύλιση (CBGD), άνοια με σωματίδια Lew (DLB). Πρόκειται για ένα σύνολο εκφυλιστικών νοσημάτων του ΚΝΣ στα οποία η βλάβη δεν αφορά μόνο τα βασικά γάγγλια αλλά και άλλες ανατομικές περιοχές του ΚΝΣ.

Οι επιπλοκές είναι σπάνιες αλλά μπορεί να προκύψουν σε βαρέως πάσχοντες λόγω της περιορισμένης κινητικότητας των (π.χ. πνευμονικές λοιμώξεις, κατακλίσεις).

Η θεραπευτική αγωγή βασίζεται σε φάρμακα που ενισχύουν ή μιμούνται την δράση της DΑ. Τα ντοπαμινομιμητικά φάρμακα διεγείρουν τους ίδιους υποδοχείς που διεγείρει φυσιολογικά η DΑ. Άλλα φάρμακα αναστέλλουν τη δράση ενζύμων τα οποία φυσιολογικά καταβολίζουν την DΑ. Όμως καθοριστικής σημασίας φάρμακο είναι η L-DOPA μία ουσία την οποία χρησιμοποιεί ο νευρώνας για να συνθέσει DΑ. Χορηγώντας L-DOPA προκαλούμε την αύξηση της παραγωγής DΑ με αποτέλεσμα την σημαντική βελτίωση των συμπτωμάτων του ασθενούς. Σε κάποιες περιπτώσεις αναφέρονται ικανοποιητικά αποτελέσματα από νευροχειρουργική θεραπευτική αντιμετώπιση. Επίσης, στους ασθενείς με κινητικές διαταραχές είναι ιδιαίτερα χρήσιμη η κινησιοθεραπεία και η ψυχολογική υποστήριξη.

Δεδομένου ότι η αιτιολογία της νόσου είναι άγνωστη δεν υπάρχουν ιδιαίτερες συμβουλές για την πρόληψή της. Στους πάσχοντες από Νόσο Parkinson συνιστάται να λαμβάνουν σωστά την θεραπευτική αγωγή όπως αυτή καθορίστηκε από τον θεράποντα νευρολόγο και να αφιερώνουν λίγο από τον χρόνο τους σε ασκήσεις κινησιοθεραπείας. Για την ορθότερη αντιμετώπιση του προβλήματος που σας απασχολεί θα είναι σκόπιμο να απευθυνθείτε σε ιατρό Νευρολόγο δεδομένου ότι ο κάθε ασθενής αποτελεί ξεχωριστή περίπτωση σε σύγκριση με τους άλλους με την ίδια πάθηση (π.χ. διαφορετική βαρύτητα και κλινική πορεία).

Άλλες ασθένειες που μοιάζουν με τη νόσο του Πάρκινσον

Η νόσος του Πάρκινσον είναι μερικές φορές δύσκολο να προσδιοριστεί στα αρχικά της στάδια. Επιπλέον, υπάρχουν και άλλες κινητικές διαταραχές οι οποίες ενδέχεται να θεωρηθούν ως νόσος του Πάρκινσον λόγω της ομοιότητας των συμπτωμάτων τους.

Ο ιδιοπαθής τρόμος είναι μια πάθηση η οποία κατά κύριο λόγο εκλαμβάνεται λανθασμένα ως νόσος του Πάρκινσον. Στην πραγματικότητα, ο ιδιοπαθής τρόμος εμφανίζεται πιο συχνά από ό,τι η νόσος του Πάρκινσον. Αποτελεί συνήθως κληρονομική ασθένεια, και αντίθετα με τη νόσο του Πάρκινσον, δεν σχετίζεται συνήθως με άλλα συμπτώματα, όπως δυσκαμψία των μυών και βραδυκινησία. Τρόμος (τρεμούλιασμα) φωνής και κεφαλής εμφανίζονται συχνότερα στον ιδιοπαθή τρόμο παρά στη νόσο του Πάρκινσον. Τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία του ιδιοπαθούς τρόμου είναι διαφορετικά από εκείνα που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία της νόσου του Πάρκινσον.

Άλλες παθήσεις οι οποίες ορισμένες φορές συγχέονται με τη νόσο του Πάρκινσον περιλαμβάνουν την ατροφία πολλαπλών συστημάτων (η οποία ξεκινά όπως η νόσος του Πάρκινσον, αλλά συνήθως συνοδεύεται από πιο σύνθετα και βαρύτερης μορφής συμπτώματα) και την προϊούσα υπερπυρηνική παράλυση (η οποία συνοδεύεται γενικά από συμπτώματα παρόμοια με αυτά της νόσου του Πάρκινσον, αλλά εξελίσσεται πολύ πιο γρήγορα και επηρεάζει την ισορροπία από τα αρχικά της στάδια).

Δικαιώματα των Α.Μ.Ε.Α.

ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΘΕΜΕΛΙΩΔΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΟΥ

Το άρθρο 21 ορίζει ρήτα ότι το Κράτος μεριμνά για την υγεία των πολιτών και λαμβάνει ειδικά μέτρα για την προστασία της αναπηρίας (είτε αύτη είναι πνευματική είτε σωματική είτε αισθητηριακή). Κατά συνέπεια, η Πολιτεία οφέιλει, με την λήψη συγκεκριμένων νομοθετικών, θεσμικών και διοικητικών μέτρων, να εκδηλώνει έμπρακτα το ενδιαφέρον της για τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Σύμφωνα με το άρθρο 26, τα ανθρώπινα δικαίωματα των κωφών και βαρυκόων ατόμων, ως μελών του κοινωνικού συνόλου, τελούν, όπως και όλων των άλλων πολιτών, υπό την εγγύηση του Κράτους και τα όργανά του υποχρεούνται να διασφαλίζουν την άσκησή τους χώρις εμπόδια. Η αναγνώριση και η προστασία των θεμελιωδών και απαράγραπτων δικαιωμάτων όλων των πολίτων (άρα και των αναπήρων οποιασδήποτε κατηγορίας) από το Κράτος αποβλέπει στην πραγματοποίηση της κοινωνικής προόδου με ελευθερία και δικαιοσύνη. Τέλος το Κράτος έχει το δικαίωμα να αξίωνει από όλους τους πολίτες να εκπληρώνουν το χρέος της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης.

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΩΝ ΘΕΜΕΛΙΩΔΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΑΝΑΠΗΡΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε.Ε.

Συμφώνα με το άρθρο 26 του Κοινοτικού Χάρτη των Θεμελιωδών Κοινωνικών Δικαιωμάτων των Εργαζομένων, κάθε ανάπηρο άτομο (άρα και κάθε κωφό ή βαρήκοο άτομο), ανεξάρτητα από την προέλευση και τη φύση της αναπηρίας του, πρέπει να απολαμβάνει συγκεκριμένων πρόσθετων ευεργετημάτων με σκόπο να ευνοηθεί η επαγγελματική και κοινωνική του ένταξη. Τα ευεργετήματα αυτά πρέπει να αφορούν, ανάλογα με τις δυνατότητες των ενδιεφερομένων, την επαγγελματική κατάρτιση, την εργονομία, τη δυνατότητα πρόσβασης, την κινητικότητα, τα μεταφορικά μέσα και την κατοικία.

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΘΕΜΕΛΙΩΔΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ Α.Μ.Ε.Α. ΑΠΟ ΤΟΝ Ο.Η.Ε.

Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) έχει ανάγνωρίσει τα θεμελιώδη δικαιώματα των ΑΜΕΑ με δύο αποφάσεις / διακηρύξεις της Γενικής του Συνέλευσης: α) την 2856/20-12-71, που αναφέρεται ειδικά στα δικαιώματα των πνευματικά καθυστερημένων παιδιών, και β) την 3447/9-12-75, που αναφέρεται γενικά στα δικαιώματα των αναπήρων ατόμων. Παραθέτουμε ενδεικτικά μερικά αποσπάσματα απότην διακήρυξη αυτή, που έχουν, κατά τη γνώμη μας, ιδιαίτερη σημασία για τα ΑΜΕΑ και χαρακτηρίζουν το πνεύμα και τους σκοπούς της διακήρυξης: • Τα ανάπηρα άτομα έχουν τα ίδια πολιτικά δικαιώματα όπως οι άλλοι άνθρωποι. • Τα ανάπηρα άτομα έχουν δικαίωμα για ιατρική, ψυχολογική και λειτουργική μεταχείρηση. • Τα ανάπηρα άτομα έχουν δικαίωμα για οικονομίκη και κοινώνικη ασφάλιση και για ένα καθώς πρέπει επίπεδο ζώης. • Τα ανάπηρα άτομα έχουν δικαίωμα οι ειδικές ανάγκες τους να λαμβάνονται υπόψη σε όλα τα επίπεδα του οικονομικού και κοινωνικού σχεδιασμού. • Τα ανάπηρα άτομα έχουν το δικαίωμα να ζούν με τις οικογένειές τους ή με τους θετούς γονείς τους και να λαμβάνουν μέρος σε όλες τις κοινωνικές, δημιουργικές ή ψυχαγωγικές δραστηριότητες. • Κανένα ανάπηρο άτομα δεν θα υπόκειται, όσον αφορά την κατοικία του, σε διαφορετική μεταχείριση, άλλη από εκείνη που απαιτείται από την κατάσταση του ή από τη βελτίωση της. Έαν η παραμονή ενός αναπήρου σε ένα ειδικό ίδρυμα είναι απαραίτητη, το περιβάλλον και οι συνθήκες ζωής σ’αυτό θα είναι όσο το δυνατό πλησιέστερες με έκεινες της κανοκικής ζωής ενός συνομηλίκου του.

ΑΣΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Α. Περιορισμός των αστικών δικαιωμάτων των κωφών (Άρθρα Αστίκου Κώδικα 128-133, 1686, 1688, 1689, 1705-1709, άρθρο 19 Ν.1329/83) Τα κωφά και βαρύκοα άτομα έχουν και μπορούν να ασκήσουν όλα τα αστικά δικαιώματα που απολαμβάνουν όλα τα άλλα άτομα που είναι ικανά για δικαιοπραξία (δήλωση βουλήσεως προσώπου με σκοπό τη δημιουργία ηθελημένων εννόμων αποτελεσμάτων), με εξαίρεση τις περιπτώσεις εκείνες που, σύμφωνα με τις σχετικές διατάξεις του Αστικού Κώδικα, είναι ανίκανα για δικαιοπαξία διότι βρίσκονται υπό δικαστικά ή νόμιμη απαγόρευση. Υπό δικαστική απαγόρευση τίθεται όποιος, ένεκα σωματικής αναπηρίας, κυρίως δε επειδή είναι εκ γενετής κωφός ή τυφλός ή άλαλος, αδύνατει να φροντίσει τον εαυτό του ή την περιούσια του. Η απαγόρευση κηρύσσεται με απόφαση του αρμόδιου δικαστηρίου έπειτα από αίτηση οιουσδήποτε συγγενούς, του συζύγου εκείνου που πάσχει, του επιτρόπου ή κηδεμόνα αυτού ή του εισαγγελέα. Η αίτηση για την απαγόρευση πρέπει να συνοδεύεται με γνωμοδότηση του συγγενικού συμβουλίου. Το συγγενικό συμβούλιο συγκροτείται στον τόπο που έχει την κατοικία του ο ανάπηρος και αποτελείται από τον ειρηνοδίκη πρόεδρο και τους έξι πλησιέστερους συγγενείς του αναπήρου, που λαμβάνονται σε ίσο αριθμό από πατρική και τη μητρική γραμμή. Υπό δικαστική αντίληψη τίθεται όποιος ένεκα σωματικής αναπηρίας, ιδίως επειδή είναι κωφός ή τυφλός ή άλαλος, βρίσκεται σε μερική αδυναμία να φροντίσει τον εαυτό του και τις υποθέσεις του. Για την αίτηση υπαγωγής σε δικαστική αντίληψη και τη διαδικασία αυτής εφαρμόζονται οι διατάξεις για τη δικαστική απαγόρευση. Οι πράξεις εκείνου που βρίσκεται υπό δικαστική αντίληψη για τις οποίες ο νόμος απαιτεί τη συναίνεση του αντιλήπτορα (το πρόσωπο που έχει αναλάβει τη φροντίδα ) είναι άκυρες εφόσον έγιναν χωρίς αυτήν, όπως π.χ. να παραστεί σε δικαστήριο, να ένεργει εισπράξεις ή να εξοφλεί, να δανείζεται, να εκποιεί ακίνητη περιουσία κλπ. Επίσης, όποιος κωφός τελεί υπό απαγόρευση ή δικαστική αντίληψη δεν μπόρει να γίνει μέλος αγροτικού συνεταιρισμού.

Β. Κληρονομικό Δίκαιο [Α.Κ. άρθρα 1719 (άρθρο 23 Ν. 1329/83), 1735, 1736, 1745] Όσοι κωφοί τελούν υπό δικαστική αντίληψη δεν μπορούν να συντάξουν ιδιόγραφη διαθήκη. Κατά τη σύνταξη δημόσιας διαθήκης – δηλαδή διαθήκης που συντάσσεται ενώπιον συμβολαιογράφου με παρουσία μαρτύρων – εάν ο διαθέτης (το άτομο που αφήνει την περιουσία του μετά το θάνατό του σε άλλο πρόσωπο) δηλώσει ότι είναι κωφός και δεν μπορεί να διαβάσει χειρογραμμένα έγραφα, η διαθήκη συντάσσεται ενώπιον πέντε μαρτύρων ή δευτέρου συμβολαιογράφου και τριών μαρτύρων. Εάν όμως ο διαθέτης, κατά τη γνώμη του συμβολαιογράφου, είναι άλαλος ή κωφάλαλος ή κωλύεται να μιλά κατ’ άλλον τρόπο, μπόρει να συντάξει μόνο μυστική διαθήκη, να παραδώσει δηλαδή έγγραφο σε συμβολαιογράφο με παρουσία τριών μαρτύρων ή δευτέρου συμβολαιογράφου και ενός μάρτυρα δηλώνοντας ότι τούτο περιέχει τη διαθήκη του.

ΕΙΔΙΚΗ ΠΟΙΝΙΚΗ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ ΚΩΦΑΛΑΛΩΝ

Α. Ποινικός Κώδικας (άρθρα 33, 38 & 83) Ο Ελληνικός Ποινικός Κώδικας προβλέπει ειδική ποινική μεταχείριση τνω κωφαλάλων εγκληματιών, διότι πιστεύει ότι είναι άτομα ελαττωμένου καταλογισμού (απόδοση ευθύνης για διάπραξη ποινικού αδικήματος). Έτσι το άρθρο 33 ορίζει ότι η ποινική πράξη που τελεί κάποιος κωφάλαλος δεν καταλογίζεται σ’αυτόν ( δεν του αποδίδονται ευθύνες) εάν κριθεί ότι δεν είχε την πνευματική ικανότητα που απαιτείται για να αντιληφθεί τον άδικο χαρακτήρα της πράξης του ή να ενεργήσει σύμφωνα με την αντίληψή του γι’άυτο Εάν δεν συντρέχει περίπτωση εφαρμόγης των ανωτέρω διατάξεων, ο κωφάλαλος εγκληματίας τιμωρείται με ελαττωμένη ποινή σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 83 του ποινικού κώδικα. Τέλος, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 38 του Π.Κ., εάν ο κωφάλαλος εγκληματίας, που έχει ελαττωμένη ικανότητα για καταλογισμό της πράξης του, κριθεί επικίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια και το ποινικό αδίκημα που διέπραξε είναι κακούργημα ή πλημμέλημα που απειλείται από το νόμο με ποινή στερητική της ελευθεριάς του ανώτερης των έξι μηνών, το δικαστήριο τον καταδικάζει σε περιορισμό εντός ψυχιατρικού καταστήματος ή παραρτήματος φυλακής.

Β. Κώδικας Ποινικής Δικονομίας (άρθρο 227) Μάρτυρες κωφοί και άλαλοι Η εξέταση ώς μάρτυρα ή κατηγορούμενο ενός προσώπου που είναι κωφό, άλαλο ή κωφάλαλο γίνεται ώς έξης: Όλες οι ερωτήσεις και οι τυχόν παρατηρήσεις καταγράφονται από το γραμματέα της ανάκρισης του δικαστηρίου, οι δε απαντήσεις δίδονται προφορικά. Στον άλαλο, οι ερωτήσεις και παρατηρήσεις γίνονται προφορικά, αυτός δε απαντά γραπτά. Στον κωφάλαλο, οι ερωτήσεις και παρατηρήσεις δίδονται εγγράφως και αυτός απαντά εγγράφως. Εάν ο κωφός ή άλαλος ή κωφάλαλος είναι άπειρος να διαβάζει ή να γράφει, ο ανακρίνων ή ο διευθύνων τη συζήτηση διορίζει έναν ή δύο διερμηνείς, που επιλέγονται κατά προτίμηση μεταξύ εκείνων που έχουν την ικανότητα να συνεννοούνται με αυτόν. Στο ακροατήριο, οι γραπτές απαντήσεις του άλαλου ή κωφάλαλου, αφού μόνο γραφούν από τον πρόεδρο και τον γραμματέα, αντιγράφονται στα πρακτικά και επισυνάπτονται στη δικογραφία.

Ζώντας με τον Παρκινσονικό ασθενή

H ζωή με τον παρκινσονικό ασθενή διευκολύνεται σημαντικά, αν εκπαιδευτούμε σωστά , και αν αναζητήσουμε τη συνεργασία με τον ειδικό από την πρώτη στιγμή.

Ποια είναι τα συνηθέστερα καθημερινά προβλήματα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε?

Κινητικά προβληματα κυρίως αναφορικά με το βάδισμα σε κλειστούς χώρους,  αδυναμία αυτοεξυπηρέτησης – για παράδειγμα όταν ο ασθενής προσπαθεί να φάει ή να ντυθεί, ακράτεια, δυσφαγία, και άλλα. Η αδυναμία κατάποσης αντιμετωπίζεται με τη βοήθεια του ειδικού λόγου και ομιλίας που θα χρησιμοποιήσει ειδικά εργαλεία εξάσκησης. Παράλληλα, και αντίθετα με ότι πιστεύουν πολλοί, η αντιμετώπιση της ακράτειας σίγουρα δεν είναι κάτι ανέφικτο, όπως υποστηρίζουν με σαφήνεια οι ειδικοί. Ο ασθενής θα αποφύγει προβλήματα ισορροπίας στο σπίτι αν εκπαιδευτεί με τα ειδικά εξαρτήματα που τον εκπαιδεύουν στο να μπορεί να σταθεί όρθιος.

Πως πρέπει να διαμορφώσουμε τον χώρο μας?

Ο χώρος μας πρέπει να είναι όσο το δυνατό λιγότερο «φορτωμένος» με έπιπλα, περιττές συσκευές, κλπ, που δεν διευκολύνουν καθόλου το βάδισμα. Επίσης, είναι καθοριστικό να διευκολύνουμε το ανέβασμα της ενδεχόμενης σκάλας του σπιτιού, τοποθετώντας κάποια ειδική κουπαστή, ή και κάποιον εξειδικευμένο ανελκυστήρα σκάλας. Τα χαλάκια επιβάλλεται να αποφεύγονται, καθώς αυξάνουν τον κίνδυνο τραυματισμών λόγω πτώσης. Η προσαρμογή της τουαλέτας, με χρήση κατάλληλων χειρολαβών θα διευκολύνει τη διαβίωση του αγαπημένου μας προσώπου.

Παράλληλα, είδη φαγητού που θα πρέπει όμως να προσαρμόζονται στις εκάστοτε ανάγκες του παρκινσονικού, κυκλοφορούν στο εμπόριο (πιρούνια, κουτάλια, κλπ τα οποία έχουν μεγαλύτερο βάρος – ώστε το χέρι του παρκινσονικού να τρέμει όσο το δυνατό λιγότερο, αντίστοιχα είδη με συγκεκριμένη κλίση – ώστε να φτάνουν ευκολότερα στο στόμα του ασθενούς, κοκ). Αντιολισθητικά σουπλά, ή και μια απλή πετσέτα κάτω από το πιάτο, θα διευκολύνουν τη διαδικασία του φαγητού. Και, αν δεν υπάρχει οικονομική ή άλλη δυνατότητα, ο ασθενής με τις οδηγίες του ειδικού αποκατάστασης, μπορεί να προσαρμόσει τα είδη που ήδη διαθέτει στο σπίτι του, στις καινούργιες αυξημένες του ανάγκες.

Οι βασικοί κανόνες είναι τρεις: η απλοποίηση, η προσαρμογή, και κυρίως η εκπαίδευση, πάντα με σκοπό την αυτονομία, και το δικαίωμα στη φυσιολογική διαβίωση του ανθρώπου που αγαπάμε.